Lot do Punta Arenas

Rozpoczęliśmy operację „wylot do Punta Arenas”. Pierwszym etapem była wymiana dolarów na chilijskie peso. Niestety kantor pod hotelem akurat miał awarię systemu, więc ruszyliśmy na poszukiwania innego. W sobotę okazało się to trudniejsze, niż się spodziewaliśmy, ale ostatecznie znaleźliśmy czynny kantor na ulicy Bandera, tuż obok stacji metra.
Około 15:30 wróciliśmy do hotelu po odbiór bagaży. Zamówiliśmy Ubera, który dowiózł nas do stacji metra Pajaritos. Tam szybko, w zaledwie siedem minut, przesiedliśmy się na autobus Centropuerto. Podróż do terminala 1 przebiegła bardzo sprawnie.
Na lotnisku zaczęły się schody: okazało się, że linia ma overbooking i brakuje miejsc dla trzech osób. Dostaliśmy więc karty pokładowe ze statusem STB (stand-by) i musieliśmy czekać, aż zakończy się boarding, licząc na to, że ktoś się nie pojawi. Alternatywą był lot… następnego dnia o 4:31. Czekanie dłużyło się niemiłosiernie. Wszyscy pasażerowie z okolic naszej bramki zdążyli wejść na pokład, a nam kazano czekać jeszcze dziewięć minut. Poczuliliśmy wtedy cień nadziei — może jednak się uda? Niestety, tuż przed końcem czasu dobiegło spóźnionych pięć osób. Byliśmy pewni, że to koniec marzeń o dzisiejszym locie. A jednak po chwili pracownik obsługi poprosił nas o paszporty i po chwili wręczył nam normalne karty pokładowe z miejscami. Janek i Grzegorz dopilnowali jeszcze, żeby nasze bagaże, które czekały pod samolotem na ostateczną decyzję, trafiły do luku. Ku naszemu zdziwieniu dostaliśmy całkiem dobre miejsca: jedno przy oknie ze środkowym, oraz drugie środkowe z wolnym miejscem przy oknie. Dzięki temu podczas lotu mogliśmy podziwiać majestatyczne Andy, ze szczególnym skupieniem na widocznych gdzieniegdzie wulkanach. Cała sytuacja z overbookingiem była dość zagadkowa — weszliśmy na pokład jako ostatni, a w samolocie nadal było sporo wolnych miejsc. Zmieściłaby się nie tylko nasza trójka, ale spokojnie cała drużyna piłkarska.

Komentarze (0)