Ann van Dyk Cheetah Centre - spotkanie z gepardami

Na 13:30 pojechaliśmy do Ann van Dyk Cheetah Centre. Bilety w cenie 300 RND od osoby kupiliśmy już wcześniej w drodze na Hartbeespoort Dam. To po to by mieć pewność, że będą miejsca i nie ominie nas ta atrakcja. Na miejsce dotarliśmy kilkanaście minut przed czasem. Dzięki temu była możliwość wypicia na spokojnie herbaty czy kawy. Spotkaliśmy się tam z Tracy, z którą już dnia poprzedniego umówiliśmy się na tę atrakcję. Nasz pokaz zaczął się o 13:30 od krótkiego filmu o gepardach, działalności oraz historii centrum. Zajmuje się ono głównie opieką nad gepardami, odchowywaniem młodych opuszczonych z rożnych powodów kociąt oraz ich wprowadzaniem do dalszego życia na wolności. Centrum ma w tym obszarze bardzo dobre wyniki. Podczas swojej działalności reintrodukowali około 100 gepardów do rożnych parków w RPA i nie tylko. Po tym wstępie było bezpośrednie spotkanie z gepardem. Każdy miał okazję pogłaskania 5 letniego geparda o imieniu Yeats. Gepard był bardzo spokojny, a dla bezpieczeństwa był pilnowany przez 2 pracowników. Jeden cały czas odwracał uwagę zwierzęcia podsuwając mu kawałki mięsa, a drugi cały czas trzymał uprząż, w którą zapięty był kot by w razie czego szybko odciągnąć zwierzaka od ludzi. W takich warunkach każdy po kolei podchodził pogłaskać kota przez kilkanaście sekund, do tego było pamiątkowe zdjęcie i całą grupą ruszyliśmy oglądać zamknięte za płotem gepardy. Jako pierwszy jako był prezentowany gepard królewski (King Cheetah) czyli gepard o innym umaszczeniu, o znacznie większych plamkach (a nawet paskach) niż zazwyczaj. To nie był jakiś podgatunek, genetyczne to to samo zwierze. Po prostu tak się czasami zdarza w naturze. Taki gepard nie ma łatwo na wolności gdyż z powodu umaszczenia trudniej mu się skutecznie ukryć na sawannie i trudniej mu polować. Po tych atrakcjach wsiedliśmy na specjalnie przygotowane samochody i rozpoczęliśmy objazd po terenie centrum. Najpierw zatrzymywaliśmy się przy klatkach gdzie podziwialiśmy takie zwierzaki jak: ratel (ang. Honey Badger), serwal (ang. Cerval), karakal (ang. Caracal) czy sęp przylądkowy (ang. Cape griffon vulture). Nie bardzo nam się ta cześć zwiedzania podobała bo oglądanie zwierzaków w klatce to nie to czego szukaliśmy w Afryce. Wracając do sępa to dowiedzieliśmy się, że w centrum znajdują się tylko osobniki, które nie przeżyłyby na wolności z uwagi na to, że nie mogą latać gdyż albo mają tylko jedno skrzydło, albo zostały podtrute przez farmerów. Gdy sęp jest w pełni zdrowy to lata nawet na wysokości 800 mnpm, skąd doskonale widzi co dzieje się na ziemi, a zasięg lotu ma ponad 1200 km. Po odwiedzeniu klatek wjechaliśmy na teren znacznie większych wybiegów dla likaonów (ang. Wild dog) oraz gepardów (ang. Cheetah). Na każdym wybiegu zwierzęta były karmione i dzięki temu mogliśmy je podziwiać podczas posiłku. Bardzo nas zaskoczyły dźwięki jakie wydawały z siebie likaony (można sprawdzić na filmiku). Z ciekawostek dotyczących gepardów dowiedzieliśmy się, że ma doskonały wzrok i widzi na 5 km. Ma od 1600 do 2000 plamek. Jest najszybszym zwierzęciem lądowym świata, ale z maksymalną prędkością nawet się nie zbliża do najszybszego zwierzęcia, którym jest sokół wędrowny rozwijający w locie nurkowym prędkości do 350 km/h. Gepard potrafi przyspieszyć w czasie ok. 3 sekund od 0 do 100 km/h. Zarejestrowany rekordowy bieg na 100 m gepard pokonał w czasie 5,95 sekund (dla porównania rekord świata Usaina Bolta to 9,58 s na 100 m). Gepardy biegają z maksymalną prędkością na odcinkach nie dłuższych niż 500 metrów. Gepard zazwyczaj poluje przy prędkości 48-­56 km/h, rzadko rozwija prędkości maksymalne. W najszybszym biegu długość pojedynczego skoku geparda wynosi 8-9 metrów. Gepardy w odróżnieniu od pozostałych kotów nie mają chowanych pazurów. Przypominają one kolce w butach sprinterskich, pełnią podobną funkcję - zapewniają przyczepność podczas szybkiego biegu. Gepard ma bardzo długi w stosunku do długości ciała ogon. Pozwala mu on utrzymać równowagę podczas szybkiego biegu. Zwiedzanie trwało 3 godziny, zakończyło się 16:30, a centrum opuszczaliśmy w rozpoczynającej się właśnie ulewie. Do Tracy dotarliśmy ok 18 gdy było jeszcze jasno. To pozwoliło nam obejrzeć jeszcze żółwie lamparcie hodowane przez Tracy w ogródku. Ma ich łącznie całkiem spore stado: 3 dorosłe i 9 młodych - 1.5 letnich, takich 5 centymetrowych. Na kolację zamówiliśmy Bunny chow czyli bardzo popularne w RPA, a szczególnie w Durbanie danie pochodzenia indyjskiego. To połówka chleba (niestety tostowego) nadziewana pysznie doprawionym curry. Mieliśmy też okazję spróbować Biltong czyli suszone kawałki wołowiny. To było bardzo miłe zakończenie tego dnia.

Zdjęcia (22)

Komentarze (2)